Danuta Czelakowska "Metodyka edukacji polonistycznej dzieci w wieku wczesnoszkolnym"

Tytuł: Metodyka edukacji polonistycznej dzieci w wieku wczesnoszkolnym

Autor: Danuta Czelakowska

Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza IMPULS

Mowa ojczysta od zawsze stanowiła fundament kształtowania tożsamości narodowej i kulturowej. To właśnie poprzez język człowiek uczy się nazywać świat, porządkować własne doświadczenia i wyrażać emocje. W rodzinie i szkole dziecko nie tylko zdobywa umiejętności komunikacyjne, ale również kształtuje swój sposób myślenia, buduje więź z tradycją i rozwija zdolność uczestniczenia w życiu społecznym. Nieprzypadkowo wielcy pedagodzy i myśliciele podkreślali, że troska o język ojczysty jest jednocześnie troską o kulturę i przyszłość narodu. Szczególne znaczenie ma tu edukacja polonistyczna w pierwszych latach nauki szkolnej, gdy kształtują się podstawy umiejętności czytania, pisania i świadomego posługiwania się słowem. Jest to czas, w którym dziecko przechodzi od spontanicznej mowy do świadomego języka pisanego, a nauczyciel staje się przewodnikiem w tej niezwykle odpowiedzialnej drodze.

Stefan Żeromski "Siłaczka" - STRESZCZENIE SZCZEGÓŁOWE LEKTURY

Doktor Paweł Obarecki powrócił do domu w nie najlepszym nastroju, po 8-godzinnej grze w winta. W ten sposób wraz z aptekarzem, poczciarzem i sędzią składał życzenia księdzu. Po powrocie zamknął szczelnie drzwi i usiadł przy stoliku, wpatrując się w okno. Czuł, że zaczyna opanowywać go metafizyka. Sprowadzała się ona do poczucia obezwładniającej nudy, niemocy i niechęci do jakiegokolwiek działania. Czytanie i myślenie stawało się wówczas czynem znacznie przewyższającym możliwości doktora, spacerował więc całymi godzinami po gabinecie, wylegiwał się na szezlongu i bezproduktywnie oczekiwał na coś. Wśród tych małomiasteczkowych przyzwyczajeń jedyną rozrywką stawały się nieprzyzwoite lub prozaiczne rozmowy z dwudziestoczteroletnią gospodynią. Ataki apatii spadały na doktora szczególnie jesienią. Szarugi i przeciągłe wycie wiatru czasem budziły w doktorze wspomnienia, przywoływały w pamięci jakieś plany, niezłomne postanowienia, zamiary, jednak stan ten szybko mijał i znów rozpoczynało się codzienne życie. Nie było żadnej zmiany na lepsze.

Rudyard Kipling "Księga dżungli" - streszczenie szczegółowe lektury

Księga dżungli to zbiór siedmiu opowiadań autorstwa Rudyarda Kiplinga. Trzy części książki koncentrują się na historii Mauliego (w niektórych wersjach Mowgliego), chłopca dorastającego w dżungli.

Bracia małego Mauliego

Pewnego upalnego wieczoru, około siódmej na płaskowyżu Seoni obudził się ojciec wilk, wielki wódz wilków. Matka wilczyca leżała przy czterech wilczkach, które ruszały się niespokojnie, piszcząc. Ojciec właśnie chciał wyruszyć na polowanie, kiedy do jaskini wszedł szakal zwany Tabaki pieczeniarz. Inne zwierzęta uważały go za złośnika i intryganta, który prowadzi wygodne życie na cudzy koszt, a na dodatek niekiedy popada w szaleństwo. Szakal najpierw pochwalił młode wilczki, a później poinformował wilka, że wielki tygrys Shere Khan, przenosi się znad rzeki Wainganga w te okolice i od najbliższego nowiu będzie tu polował. Oburzony wilk-ojciec stwierdził, że tygrysowi nie wolno tego uczynić, bo prawa dżungli zabraniają nachodzenia cudzych obszarów łowieckich bez zawiadomienia i pozwolenia właścicieli. Do rozmowy wtrąciła się wilczyca mówiąc, że jej matka nazywała go kuternogą, bowiem od małego utyka na jedną łapę i dlatego poluje tylko na bydło domowe. Wilczyca boi się, że rozwścieczeni farmerzy, by go wypłoszyć z dżungli, w której ma zamiar się ukryć, podpalą trawę i wówczas oni i ich dzieci będą musieli się również wynieść.

Ewa Nowak "Pajączek na rowerze" - streszczenie szczegółowe lektury

„Pajączek na rowerze” to powieść autorstwa Ewy Nowak, która po raz pierwszy ukazała się w roku 2008. Przedstawia ona opowieść o pierwszej nastoletniej miłości. Akcja powieści rozgrywa się w Warszawie Bohaterowie to Ola i Łukasz, którzy różnią się od siebie pod każdym względem, ale rozwój wydarzeń sprawia, że muszą spędzić ze sobą więcej czasu, niż mają na to ochotę. Historia Oli i Łukasza rozwija się szybko i ma swoją kontynuację także po wielu latach, kiedy to wydaje się, że ich znajomość już dawno temu się zakończyła. To pokazuje, jak wielką siłę mają niektóre relacje.

Henryk Sienkiewicz "Latarnik" - STRESZCZENIE SZCZEGÓŁOWE LEKTURY

Latarnik pracujący w Zatoce Moskitów w Aspinwall, koło Panamy zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach.. Domyślano się, że porwało go morze, tym bardziej że zaginęła również jego łódka. Sytuacja wymagała znalezienia nowego pracownika latarni, ponieważ szlak morski z Nowego Jorku do Panamy był często uczęszczany przez okręty. Zatoka Moskitów jest pełna piaszczystych ławic i zasp, pomiędzy którymi droga jest trudna nawet w ciągu dnia. Obowiązek znalezienia pracownika spadł na konsula Stanów Zjednoczonych działającego w Panamie. Miał na to zaledwie 12 godzin, dlatego zadanie wydawało się bardzo trudne. Szczególnie, że zawód ten wiąże się z samotnością. Latarnik musiał być osobą odpowiedzialną i sumienną, a codzienność w tym zawodzie nie należała do łatwych. Osoba, która się zdecyduje na bycie latarnikiem, decyduje się jednocześnie na „życie klasztorne, a nawet więcej niż klasztorne, bo pustelnicze”. Praca w latarni morskiej wymagała całodobowej służby z wyjątkiem wolnej niedzieli, była więc niemal jak więzienie. Żywność i woda przewożone były łodzią z Aspinwall. Do zadań latarnika należało nie tylko zapalanie latarni na noc, ale również wywieszenie różnokolorowych flag wskazujących zgodnie ze wskazaniem barometru. Latarnik w ciągu dnia kilka razy musiał chodzić na górę, pokonując ponad 400 stopni.

Andrzej Maleszka „Magiczne drzewo. Olbrzym” - streszczenie szczegółowe lektury

W roku 2000 nad Doliną Warty przeszła potężna burza, trwająca trzy dni i trzy noce. W wielu domach zgasło wówczas światło, a dachy porwała wichura. Trzeciego dnia jeden z piorunów trafił w olbrzymi stary dąb rosnący na wzgórzu. Nie był to zwyczajny dąb, było to Magiczne Drzewo, które miało w sobie ogromną, cudowną moc, lecz wówczas nikt o tym nie wiedział. Wkrótce drzewo zostało wycięte, a niczego nieświadomi ludzie zrobili z niego setki przedmiotów. W każdym z nich została część mocy, nadająca im magiczne właściwości. Przedmioty te wysłano do sklepów i od tego dnia na całym świecie zaczęły dziać się niesamowite rzeczy.

Ferenc Molnár "Chłopcy z Placu Broni" - streszczenie szczegółowe lektury

Rozdział I

Akcja utworu rozpoczyna się dokładnie o 12.45, w piękny marcowy dzień. Dzieci wsłuchiwały się w dźwięki katarynki, dobiegające z podwórza sąsiadującego z gmachem szkolnym i z utęsknieniem czekały aż wieża kościelna wybije pierwszą, a dzwonek oznajmi koniec lekcji. W sali odbywały się akurat nauki przyrodnicze. Nauczyciel nie zdawał sobie sprawy, że zaraz lekcja się kończy. Kiedy zorientował się, że rozproszeniu klasy winne są dobiegające z podwórza dźwięki, poprosił, aby zamknąć okno. Polecenie wykonał jeden ze szkolnych prymusów — siedzący w pierwszej ławce Czengey, nazywany małym. W tym samym momencie, inny uczeń — Czonakosz zwrócił uwagę Nemeczeka na toczącą się po ziemi papierową kulkę. Chłopiec podniósł ją i rozwinął. Na jednej stronie było napisane „Oddać dalej Boce”, zatem ponownie zgniótł list i odrzucił dalej do Boki. Wiadomość brzmiała następująco: „Dziś o czwartej po południu walne zebranie na Placu. Wybór przewodniczącego. Zawiadomić wszystkich”. Boka schował kartkę i ściągnął jeszcze raz zapakowane paskiem książki. Była pierwsza godzina. Nauczyciel zgasił palnik Bunsena, zaznaczył zadaną lekcję i udał się do pracowni przyrodniczej, a klasa momentalnie opustoszała. Chłopcy wysypali się gromadą ze szkolnej bramy, żegnając się z nauczycielami ściągając czapki i podążyli ulicami zmęczeni i głodni.

Aleksander Fredro "Zemsta" - streszczenie szczegółowe lektury

Akt 1

Scena 1

Pokój w zamku. Cześnik Maciej siedzi w szlafmycy przy stole, czyta papiery i rozmawia z Dyndalskim. Analizuje wielkość majątku dwóch kobiet: Podstoliny i Klary, jednak z uwagi na młody wiek Klary i jej ewentualną niestałość stwierdza, że wdówka jest świetną partią do ożenku. Zamierza starać się o jej względy. Nie wie jednak, że majątek Podstoliny w rzeczywistości do niej nie należy – sprawuje ona opiekę nad majątkiem Klary. Cześnik jest przekonany, że wdowa, która mieszka teraz w domu Klary, to najlepszy wybór. Dyndalski jednak stopniowo obnaża słabości Cześnika: pedogrę, kurcz żołądka, reumatyzm. Cześnik na to mówi, że nie wiadomo, jakie niedoskonałości skrywa wdowa.

Arkady Fiedler "Dywizjon 303" - streszczenie szczegółowe lektury

Słów kilka do XV polskiego wydania Dywizjonu 303

Przedmowa autora zaczyna się od stwierdzenia, że to dziwne, iż żaden z literatów pracujących na Wyspach Brytyjskich nie skusił się na opisanie wyczynów polskich lotników z Dywizjonu 303. We wrześniu 1940 roku na spotkaniu z generałem Sikorskim w Londynie, Fiedler otrzymał rozkaz napisania szerszej relacji o akcji Dywizjonu 303. Autor podkreśla, że jego książka jest sprawozdaniem, a nie utworem literackim. Jest to utwór pisany na gorąco, na podstawie obserwacji autora i zawartych znajomości z mechanikami czy lotnikami polskiego Dywizjonu.

Aleksander Kamiński " Kamienie na szaniec" - streszczenie szczegółowe lektury

Na wstępie autor zachęca czytelników, by posłuchali opowiadania o młodych bohaterach: Alku, Rudym, Zośce i kilku innych ludziach oraz czasach II wojny światowej. To ludzie, którzy w okupowanym przez Niemców kraju nie stracili własnej godności, podjęli walkę, oddali życie za ojczyznę.

Słoneczne dni

Pierwszy rozdział zawiera przedstawienie i charakterystykę bohaterów powieści. Dowiadujemy się, że w jednej z warszawskich dzielnic było środowisko młodzieży harcerskiej, a jednym z zespołów tego środowiska był zespół Buków, nazwany tak od częstych wypraw leśnych, jakie urządzali. Do drużyny należą m.in. Alek, Rudy oraz Zośka.

Kornel Makuszyński „Szatan z siódmej klasy” - STRESZCZENIE LEKTURY

Rozdział I. Diabeł wyskakuje z pudełka

Gimnazjum w Warszawie. Na lekcji historii w klasie siódmej profesor Gąsowski, wielbiciel Napoleona i wróg Hannibala, zwykle wywołuje do odpowiedzi trzech uczniów. Tym razem pyta Kaczanowskiego i Ostrowickiego, ale każdy z nich jest zaskoczony i nieprzygotowany. Profesor bardzo się dziwi, bowiem o ile w innych klasach z historią bywało różnie, to klasa siódma dotychczas zawsze wzorowo uczyła się historii. Jest tym tak zdruzgotany, że rezygnuje z odpytywania trzeciego ucznia, uważa, że z niego zakpiono. Wówczas zgłasza się uczeń Adam Cisowski i bierze winę za dzisiejsze nieprzygotowanie kolegów na siebie. Wyjaśnia, że złamał system, według którego historyk wzywał do odpowiedzi. Wspomniał, że każdorazowo profesor bierze do odpowiedzi trzech uczniów, wybierając ich według pewnego niezmiennego porządku. Najpierw pierwszego z kolei, potem dziesiątego i dwudziestego, następnym razem drugiego, jedenastego i dwudziestego pierwszego i tak dalej. Łatwo było zatem obliczyć, kto kiedy będzie pytany i przygotować się. Profesor był zaszokowany, uznał bowiem, że ten system był jego największą tajemnicą. Co więcej, profesor zorientował się, że w tym systemie się pomylił, ponieważ skleiły mu się kartki notesika. Mężczyzna zaczął się dopytywać ucznia, w jaki sposób odkrył system, na to Ciskowski przyznał, że nie było to zbyt trudne, po prostu patrzył, ile kartek profesor odwraca, a ponieważ nazwiska są spisane w porządku alfabetycznym, nie miał problemu z wyliczeniem, kiedy kto będzie pytany.

Alan Alexander Milne "Kubuś Puchatek" - streszczenie szczegółowe lektury

Rozdział 1, w którym poznajemy się z Kubusiem Puchatkiem i pszczołami, i tu zaczyna się opowiadanie

Poznajemy Kubusia Puchatka w chwili, gdy właśnie schodzi po schodach za Krzysiem, ciągnącymi misia za łapkę. Kubuś Puchatek lubi rozmaite zabawy, ale czasami po prostu siada spokojnie przed kominkiem i słucha ciekawej historii, na przykład o sobie samym. Tak jak tego wieczoru, kiedy Krzyś znów opowiedział historię…

Kubuś Puchatek o nazwisku Woreczko, najlepszy przyjaciel Krzysia, mieszkał w Lesie pod wielkim dębem. Pewnego razu, gdy spacerował po lesie zaszedł na polankę w środku lasu, pośrodku której rósł wielki dąb. Z samego jego wierzchołka dochodziło głośne bzykanie. Pomyślał, że jeżeli słychać bzyczenie, to w pobliżu muszą być pszczoły. A jeśli są pszczoły, to znaczy, że gdzieś w pobliżu jest miód.

Julia Duszyńska „Cudaczek-Wyśmiewaczek” - STRESZCZENIE SZCZEGÓŁÓWE LEKTURY

1. Cudaczek – Wyśmiewaczek i panna Obrażalska

W pewnym miasteczku nad rzeczką, w domku ani małym, ani dużym, mieszkała panna Obrażalska. Miała osiem lat, zadarty nosek i jasne warkocze. Nazwano ją panną Obrażalską, bo wciąż się obrażała, nawet 10 razy na dzień. Mówiła wówczas „nie bawię się”, albo „nie potrzebuję”, po czym siadała w kącie i siedziała tam, póki cała obraza z niej nie wyparowała. Drugiej takiej obrażalskiej nie było w okolicy. A wszystkiemu był winien mały jak igiełka stworek o imieniu Cudaczek – Wyśmiewaczek. Dokładnie - mieszkał on w warkoczach panny Obrażalskiej. Zawsze kiedy się obrażała skrzat miał nie lada uciechę. Zresztą Cudaczek nie jadł i nie pił, tylko żył śmiechem. Cudaczkowi najweselej było w szkole, gdzie chodził z Obrażalską schowany w jasnych warkoczykach. Jednak nie chodził się uczyć, tylko dlatego, bo w szkole dziewczynka się ciągle obrażała. Pewnego dnia Obrażalskiej złamała się w trakcie pisania stalówka. Poprosiła sąsiadkę Małgosię, by ta pożyczyła jej zapasową stalówkę. Ta chętnie pożyczyła, ale prosiła Obrażalską, by nie krzywiła pióra w trakcie pisania, by nie złamać kolejnej stalówki. Wówczas Cudaczek podpowiedział Obrażalskiej, by się obraziła, więc dziewczyna nadęła buzie i powiedziała do Małgosi, że nie potrzebuje jej stalówki. Albo, w trakcie przerwy, kiedy Obrażalska nie złapała piłki raz i drugi, obraziła się na Wicka, że specjalnie jej źle rzuca. Potem Obrażalska obraziła się na Felę, bo ta powiedziała, że jej zeszyt jest ładniejszy, następnie na Władka, bo przyczepił jej rzep do sukienki, a wreszcie na samą nauczycielkę, która zapytała ją, ile to jest pięć razy sześć. Obrażalska nie dość, że podała zły wynik, to jeszcze nadęła buzię, kiedy nauczycielka zwróciła jej uwagę, że trzeba się lepiej uczyć tabliczki mnożenia. A Cudaczek się tylko śmieje i aż brzuszek mu się nadyma jak ziarenko grochu.

Charles Dickens "Opowieść wigilijna" - STRESZCZENIE SZCZEGÓŁOWE LEKTURY

Tytuł: "Opowieść wigilijna"

Autor: Charles Dickens

"Opowieść wigilijna" to opowiadanie Charlesa Dickensa nawiązujące do Wigilii Bożego Narodzenia. Pokazuje przemianę przedsiębiorcy, wielkiego skąpca i człowieka bezdusznego Ebenezer Scrooge`a pod wpływem duchów, a właściwie obrazów, które przynoszą. To lektura służąca refleksji nad własnym życiem i zrozumieniu, co tak naprawdę się liczy.

Bolesław Prus "Katarynka" - streszczenie szczegółowe

„Katarynka” autorstwa Bolesława Prusa jest uznawana za jedną z najważniejszych jego nowel. To opowieść o Panu Tomaszu, emerytowanym adwokacie, który na stare lata stał się miłośnikiem sztuki i samotnikiem. Jego rutyna została zakłócona, gdy w jego otoczeniu pojawia się niewidoma dziewczynka.

Maria Terlikowska "Drzewo do samego nieba" - streszczenie szczegółowe

Tytuł: Drzewo do samego nieba

Autor: Maria Terlikowska

Pragniemy piękna, a sztuką jest dostrzec je nawet w brzydocie. W ponurym i brzydkim blokowisku wyjątkowość jest rzadkością ale okazuje się, że nawet pośród brzydkich bloków w jeszcze brzydszym podwórku może pojawić się … drzewo, które odmienia codzienność. O tym właśnie jest książka Marii Terlikowskiej „Drzewo do samego nieba”.

Tytułowe Drzewo rośnie na środku małego podwórka, otoczonego z trzech stron przez trzypiętrowe, stare i brzydkie kamienice. Z czwartej strony znajduje się niski budynek, w którym kiedyś była kuźnia. Mówiąc o tym wysokim drzewie, nikt nie wspomina o jego gatunku, nie jest ani kasztanem ani topolą, jest po prostu drzewem. Jedynym zresztą, bowiem nie ma innych drzew na podwórku, nie ma nawet na nie miejsca. Wszyscy tego drzewa mieszkańcom zazdroszczą, zaś dzieci je uwielbiają, służy bowiem jako miejsce zabaw. Pomiędzy budynkami i tak nie zmieściłyby się huśtawki czy karuzele. Z gałęzi drzewa było widać wszystko. Dzieci chętnie wdrapywały się po ławce na to drzewo i siedziały na gałęziach pomiędzy liśćmi, bo tam zawsze działo się coś ciekawego.

Barbara Kosmowska "Dziewczynka z parku" - streszczenie szczegółowe

Tytuł: Dziewczynka z parku

Autor: Barbara Kosmowska

„Dziewczynka z parku” jest opowieścią o przeżywaniu żałoby, depresji i o pielęgnowaniu wspomnień, a także o przyjaźni, która może narodzić się w najtrudniejszych nawet okolicznościach.

Rozdział 1. Druga strona ulicy

Jeremiasz dopytuje, czy to prawda, że tata Andzi umarł. Dziewczynka przytakuje i mocno naciąga czerwoną czapkę, bo jest silny mróz. Chłopak proponuje Andzi wspólny powrót do domu, pomimo ryzyka, że dzieci z klasy będą się z niego śmiać. Jeremiasz wzrusza tylko ramionami, jakby mu nie zależało. Dziewczynka jest smutna i chłopcu trudno nawiązać z nią rozmowę. Jeremiasz proponuje jej zakup batoników w budce z prasą i słodyczami, ale dziewczynka odmawia. Idą zatem dalej, w stronę gwarnego skrzyżowania. Tam chłopiec dostrzega sportowe auto – samochód jego marzeń. Informuje dziewczynkę, że kiedy będzie duży, kupi sobie taki wóz. Andzia przyznaje, że ona nie lubi samochodów, ale lubił je jej tata. W myślach analizuje sytuację. Ukochane auto taty stoi teraz w garażu i czeka na nabywcę. Mama Andzi twierdzi, że zostało za dużo wspomnień po tacie, zresztą po jego śmierci cały czas robiła porządki. Jedna gdy trafiała na przedmiot, z którym coś się wiązało, nie potrafiła go wyrzucić. Andzia uważa, że dorośli powinni wiedzieć, co można zatrzymać na dłużej, a z czym można się rozstać. Zresztą od czasu, kiedy zostały same, mama Andzi często zapomina, że jest dorosła. Kiedyś na przykład zasnęła w porze kolacji i spaliła niechcący całą kuchnię. Często też leżała całymi dniami w sypialni, przykryta kocem w kratę. Andzia wspomina, że tata leżał tak tylko, kiedy chorował. Wcześniej trudno mu było usiedzieć w domu, pakował lornetkę, atlas ssaków i ruszali z Andzią na wycieczkę. Wspomina między innymi ptaki, które przylatywały wiosną do parku.

Lofting Hugh "Doktor Dolittle i jego zwierzęta" - streszczenie szczegółowe

Tytuł: Doktor Dolittle i jego zwierzęta

Autor: Lofting Hugh

„Puddleby”

Wiela lat temu na krańcu małego angielskiego miasteczka Puddleby nad rzeką Marsh mieszkał doktor medycyny Jan Dolittle. Znali go dobrze i szanowali wszyscy mieszkańcy miasteczka, zarówno młodzi, jak i starzy. Mały dom, w którym mieszkał, był otoczony wielkim ogrodem z szerokim trawnikiem, kamiennymi ławeczkami i zwieszającą się nad nimi wierzbą płaczącą. Siostra doktora, Sara, prowadziła mu gospodarstwo, ale ogrodem doktor zajmował się osobiście.

Doktor bardzo lubił zwierzęta i miał ich sporo. W stawie na tyłach ogrodu mieszkały złote rybki, w spiżarni – króliki, w pianinie – białe myszki, w bieliźniarce – wiewiórka, zaś w piwnicy – jeż. Miał również krowę z cielęciem, starego konia, który okulał, kury, gołębie, dwie owieczki i wiele innych. Jednak do ulubionych zwierząt zaliczały się kaczka Dab-Dab, pies Jip, świnka Geb-Geb, papuga Polinezja i sowa Tu-Tu.