Wanda Majer-Pietraszak "Pejzaż nocnych rozmów"

Tytuł: Pejzaż nocnych rozmów 

Autor: Wanda Majer-Pietraszak 

Wydawnictwo: MUZA SA 

„Kiedy się rodzimy, czyli kiedy Wielki Kawalarz w Niebie każe nam wybyć na zachwycający pobyt na ziemi, daje każdemu małą kasetkę z farbami, w której znajduje się kilka pędzli i śliczne kwadraciki czerwonej, niebieskiej i żółtej akwareli - kolory zasadnicze. Oczekuje po nas, że przejdziemy przez życie malując śliczne obrazki (…). Lecz kiedy się otwiera kasetkę, okazuje się przeważnie, że nie zawiera wszystkich reklamowanych przedmiotów. Brak jakiegoś pędzla lub jakiś pędzel jest sękaty i nierówny, lub też pewne farby powysychały i pokruszyły się, może nawet brak paru zasadniczych kolorów (…)” – te słowa Jamesa Kirkwooda Jr. doskonale oddają sens ludzkiego życia i nasze zmagania się z codziennością, przy tak ograniczonym zestawie pędzli i farb, które niekiedy mamy w swoim posiadaniu. Nigdy nie możemy jednak zapominać, że czasami nawet przy użyciu farb ograniczonej palety barw możemy stworzyć piękny obraz, dodając odpowiednio do farby wody, mocniej naciskając pędzel czy też łącząc kolory. To bowiem umiejętność wykorzystania naszych atutów, a także radości z tego, co posiadamy, pozwala nam być niekiedy szczęśliwymi. Niekiedy, bowiem szczęście to uczcie subiektywne, zresztą stan permanentnego szczęścia świadczyłby zapewne o jednostce chorobowej. 

Szczęśliwym się zatem bywa, dokładnie w taki sposób, jaki bywa szczęśliwa Danuta, aktorka występująca na deskach miejskiego teatru, a także prezenterka radiowa, prowadząca popularny wśród tzw. Nocnych Marków program „Nocne largo”. To kobieta kochająca swój zawód, życie i ludzi, choć niełatwe dzieciństwo mogło uczynić ją zgorzkniałą i pełną pretensji do świata. Mieszka sama w otoczeniu swoich amuletów – przedmiotów, z którymi przez pewne osoby jest bardzo związana, czerpie jednak siłę z kontaktów z innymi aktorami, z przyjaciółką Borgią, z obcowania z muzyką i dobrą książką. Mimo swojej otwartości i niezwykłego ciepła, kobieta nie ma szczęścia do mężczyzn. Jej małżeństwo trwało do momentu, kiedy to Daniel rządził, kiedy mógł opiekować się swoją kobietą, choć w jego serce wkraczała zaborczość i zazdrość o wykonywany zawód. Również romans z Rafałem skończył się właściwie zanim się zaczął, choć w tym przypadku – jak się okaże – życie okazało się być przewrotne. 

Wykonywany zawód, ale i perypetie miłosne, brak właściwego partnera – to wszystko złożyło się na to, że Danka nie ma swoich dzieci. Dlatego też pojawienie się w jej życiu rezolutnej czterolatki wywraca jej poukładany świat do góry nogami, choć kobieta wspaniale sobie z tą zmianą radzi. Matylda jest córką przyrodniej siostry Danki, Weroniki, z którą bohaterka nigdy właściwie nie nawiązała choćby nici porozumienia. Mimo wszystko to właśnie jej Weronika powierza córkę, która nagle stała się przeszkodą na drodze do kariery tancerki. Ojciec dziewczynki, jak się okazuje wspomniany już Rafał, nic nie wie o Matyldzie, która jest efektem jednej wspólnie spędzonej pod wpływem narkotyków i alkoholu nocy. 

Zaplanowany, dwutygodniowy pobyt dziewczynki przedłuża się i wkrótce staje się jasne, że Weronika porzuciła swoje dziecko. W odnalezieniu wyrodnej matki nie pomaga ani wynajęty przez Dankę detektyw, ani policja czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Ostatecznie, bohaterka postanawia przysposobić dziecko, nie zdając sobie nawet sprawy, jak bardzo zmieni się jej życie i jak wiele radości dziecko w nie wniesie. Jak potoczą się losy Danki? W jaki sposób dawać sobie będzie radę z wyzwaniami, jakie postawi przed nią macierzyństwo? Przekonamy się o tym sięgając po wspaniałą powieść autorstwa Wandy Majer-Pietraszak, pt. „Pejzaż nocnych rozmów”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Muza książka, to piękny przykład tego, jak można opowiedzieć historię używając pięknego, poetyckiego w swoich opisach języka, jak można za pomocą słowa wykreować ludzi i zdarzenia, co do których pozostaje w nas wrażenie realności. 

Autorka, podobnie jak główna bohaterka książki aktorka teatralna, nie tylko zabiera nas za kulisy, opisując pracę aktorów, dzieląc się z nami swoimi emocjami, ale tak naprawdę zapraszając do swojego świata, pełnego refleksji i wzruszeń. Tym samym powieść obyczajowa, jest piękną, głęboką, mądrą lekturą, która pokazuje, jak ważna jest życzliwość, serdeczność, troska o drugiego człowieka, jak istotne jest przebaczenie, a także … pozwolenie sobie na to, by pokochać. To książka, która sprawia, iż pragniemy być lepszymi ludźmi, która napełnia nasze serca ciepłem i nadzieją, a także chęcią, by sięgnąć po pozostałe powieści autorki.